piątek, 30 stycznia 2015

Deep Purple - Perfect Strangers (1984)

,


O tej płycie jest tak dużo napisane w internecie, że podaruję sobie jej dogłębną analizę czy też szczegóły poszczególnych kompozycji. Nie będzie to więc recenzja a raczej pewna refleksja odnośnie tego albumu lub czasów w których powstał. Do tego owe przemyślenia będą miały charakter bardzo osobisty. Dlatego jeśli komuś wyda się to co napiszę stertą bzdur - jego prawo tak pomyśleć.

W latach 1979 - 83r byłem nastolatkiem i to takim wczesnym. Wokół mnie wśród kolegów i koleżanek panował już spory zapał do słuchania muzyki. Towarzystwo miałem mieszane. Wśród znajomych spotykałem fanów punk rocka, fanów metalu, elektroniki ale i fanów muzyki disco. Osobną grupę tworzyli koledzy mający starsze rodzeństwo. Od nich bowiem docierały do nas pierwsze sygnały o grupach pokroju Led Zeppelin, Deep Purple etc. Oni to również stwarzali sobie aurę wielkich znawców muzyki. Mieli przez to spory wpływ na postrzeganie muzyki u nas. Obserwując (naśladując) starsze rodzeństwo wiedzieli od nas lepiej co jest dobre a przede wszystkim modne. Prasa to często potwierdzała. Kto czytał gazety w tamtym okresie ten wie o czym piszę. Według redaktorów ówczesnych, wszystko co powstało w okresie dominacji hard rocka lat 70tych i końca lat 60tych było czymś lepszym niż pseudorockowi uszminkowani rockmani lat 80tych. A już w ogóle totalnym dnem było wszystko co nie było muzyką rockową. W tym "krajobrazie" chcąc nie chcąc, bo w końcu nie żyłem na pustyni udało mi się zapoznać z podstawowymi hitami Led Zeppelin i kilkoma kompozycjami Purpli. Każdy z nas wiedział dzięki prasie, że "Dziecko w czasie" i "Dym na wodzie" to dzieła wybitne a Deep Purple to taka grupa, której wszyscy inni artyści mogą nogi lizać. Takie myślenie było wtedy bardzo poprawne politycznie. Ludzie uchodzący za szkolne autorytety muzyczne wywierali presję. Kto chciał być oryginalny w naszej szkole musiał słuchać hard rocka. Od razu dodam. Nie metalu, nie punka, nie polskiego rocka, nie new romantic a właśnie tego hard rocka, który po prostu był muzyką znawców tematu. Słuchacz np. New romatic był zrównany do fana disco. Przy czym disco straciło w okolicach roku 80tego w powszechnej opinii swe szlachetne korzenie tak więc nie było to nobilitujce być fanem muzyki z syntezatorami w podkładzie. Osobną kwestią jest to, że do grona hard rokowych zaliczaliśmy także i Pink Floydów, Genesis a nawet Status Quo. Zresztą do tej grupy również wpakowaliśmy wszystkich elektroników typu Jean Michel Jarre, Tangerine Dream czy Vangelis. Tak więc z racji bycia "politycznie poprawnym" nie była mi obca grupa Deep Purple. Riff "Smoke on the water" potrafił na gitarze zagrać co drugi z nas. Nie pamiętam niestety byśmy wtedy zagłębiali się mocniej w twórczość Purpli. "Highway star" i podobne wielkie klasyki z pewnością były już wśród nas zdecydowanie mniej znane.


     
 Nastał w końcu rok 1984. Byłem wtedy zupełnie w innych klimatach muzycznych niż hard rock. Minął a właściwie powoli mijał okres chłonięcia wszystkiego co podawał na tacy nam Marek Niedźwiecki w liscie trójki. Swoja drogą, nigdy później żaden prezenter nie miał już aż takiego wpływu jak w przedziale 82-84r Niedźwiecki na to czego w tym okresie słuchałem. Wracając do 1984r to powoli ale zdecydowanie wkraczałem w słuchanie muzyki z lat 50 i 60. Rodziła się u mnie również krótkotrwała (dwuletnia) ale za to dość silna fascynacja muzyką dyskotekową rodem z Włoch. Ta "muzyczna dyskoteka" powiązana była oczywiście z częstymi wypadami do klubów dyskotekowych, gdzie traktowałem ją jako użytkową co nie zmienia postaci rzeczy, że również ulegałem jej urokowi. W tym klimacie pojawienie się informacji o nowej płycie zespołu Deep Purple brzmiało jak wieści o pojawieniu się UFO ( w sensie obcych - nie zespołu ). Purple to przecież w mojej ówczesnej świadomości zespół , ikona wszystkiego co najlepsze i najbardziej wartościowe w rocku. Zespół który się rozpadł. Który wraz z Beatlesami był już głównie legendą. Naprawdę wierzcie mi ale w początkach lat osiemdziesiątych ponowne zawiąznie się zespołu, który się rozpadł nie było zjawiskiem częstym. Wcześniej wszyskie zespoły, które się rozwiązywały przeważnie nie łączyły się. Dopiero praktycznie Deep Purple udowodnili światu, że taki powrót jest możliwy i to nawet mozna osiągnąć sukces. Płyta trafiła do mnie zaraz po tym jak premierę w wideotece miał teledysk utworu tytułowego. Trafiła do mnie płyta ? - to brzmi dumnie. To była po prostu zgrywka z radia nagrana na taśmę kasetową. Jak odebrałem wtedy ten album. Może to zabrzmi głupio i będzie pewną profanacją ale właśnie dopiero tą płytą i kompozycjami z niej pochodzącymi Deep Purple stało się w moich uszach hard rockowym mocarzem."Smoke on the water" i napompowane "Child in Time" było przy tym co usłyszałem z "Perfect Strangers" zakurzonymi starociami do których nie warto było wracać. "Perfect Strangers" za to było tym czymś, czym powinno być mocne i ostre granie. To już nie było "politycznie poprawne" chwalenie wyższości hard rocka nad innymi stylami. To był po prostu szczyt góry gdzie reszta muzyki pełzała u jej podnóża. Idiotycznie to zabrzmi dla niektórych ale absolutnie nie przeszkadzało mi w rok później mieć nagrane na kasecie z jednej strony płytę Purpli o której wspominam tu a z drugiej ówczesną nowość italo disco, czyli Savage. Płyta "Perfect Strangers" jako pierwsza otworzyła moje uszy na muzykę spod znaku hard (a później i Heavy). Wcześniej miałem tylko przebłyski. A to poszczególne pozycje zespołu AD/DC. Wybiórczo lubiłem zespół Kiss (poza płytą Dynasty - którą uwielbiałem). W Led Zeppelin praktycznie tylko tolerowałem czwórkę oraz dwie piosenki z dwójki(fakt że nie wszystko inne znałem). Zespoły Uriah Heep, Budgie, Nazareth znane były mi głównie z nazwy. Z perpektywy czasu i lat dzisiejszych, gdy wspominam sobie tamte czasy to właśnie Deep Purple albumem "Perfect Strangers" otworzył mi drzwi do poszukiwań muzycznych w hard rocku. Przydały się również wtedy te "polityczno poprawne" zachwyty w podstawówce, bo sporo jednak w głowie pozostało. Nagle piosenki uznawane w świecie za dobre w moich uszach zaczynały faktycznie być dobre. Szybciutko przeprosiłem się z "Dymem" i "Dzieckiem".. zaszalałem na całego za "Highway star".. no i odkryłem "Ślepca". Od tamtych czasów minęło ponad 30 lat. Twórczość Deep Purple obecnie nie ma większych dla mnie tajemnic i przez lata zdążyłem się do nich przyzwyczaić że stale są, stale koncertują i od czasu do czasu coś tam nagrywają.

Z albumu "Perfect Strangers" najbardziej lubię i chyba zawsze lubiłem: "Knocking at Your Back Door", "Perfect Strangers", "A Gypsy's Kiss" oraz "Wasted Sunsets". Wiem, że spekulacje obecnie trwają na ile w "Perfect Stranger" są zapożyczenia z "Kashmir" Zeppelinów. Nie mam tego problemu. Utwór "Kashmir" poznałem grubo po "Perfect Strangers" więc absolutnie piosenka Purpli dla mnie nie trąci wtórnością. Czasami w odbiorze muzyki niewiedza pomaga. Jak widać pozytywną stroną przy poznawaniu albumu przeze mnie był fakt, że nie byłem "skażony" wcześniejszymi dokonaniami grupy. Byłem tzw. nowym nabytkiem, pozyskanym nowym fanem i to z pokolenia młodego. Dzisiaj śmieszy mnie to, że Purple w 1984r byli traktowani jako muzyczni emeryci. Przecież oni wtedy byli zaledwie po czterdziestce i to też nie wszyscy. Jednak dla ówczesnego szesnastolatka jakim byłem, ktoś po czterdziestce to człowiek w zaawansowanym wieku starczym.

Po latach obcowania z grupą.  Po tym ile wniosła ona do mego świata muzyki a przede wszystkim z uwagi na to jak  zmieniło się moje  postrzegania muzyki dzięki Purplom, to wcale dużo płyt tej grupy nie posiadam w swojej kolekcji. Praktycznie ograniczyłem się do trzech pozycji. Albumu "Perfect Stranger", "Slaves and Master" (o którym kiedyś na pewno napiszę) i koncertówki "Made in Japan" . Z koncertówką winylową związana jest ponoć pewna ciekawostka wydawnicza. Otóż na winylu ścieżki stereo są ułożone zgodnie z fotką z okładki. Lord po lewej, Blackmore po prawej i tak też słychać. Na wersji cd, ktoś obrócił te ścieżki i słyszymy organy z prawej strony a gitarę z lewej. Ponoć tylko dodane bonusy są we właściwym ułożeniu. Nigdy nie sprawdzałem tego bo nie mam tego w wersji cd by porównać ale wspomniał mi o tym wieloletni fan tej grupy a nie sądzę by się mylił. Kilkakrotnie wybierałem się na koncert grupy w Polsce. Za każdy razem zbiegało się z tym wydarzeniem coś co uniemożliwiało mi być uczestnikiem. Kilkakrotnie za to byłem świadkiem jak mój kolega z pracy i to starszy o prawie dwadziecia lat wybierał się na ich występ. Następnie tygodniami opowiadał o tym a znajdując we mnie słuchacza równie sporego pasjonata robił to nad wyraz emocjonująco. Dzisiaj mój kolega już nie żyje. kilkanaście miesięcy temu po złośliwej chorobie zmarł. Tuż przed wydaniem "Now What?!" Był w moich oczach symbolem pokolenia, które doskonale pamiętało jeszcze premiery płyt zespołów pokroju The Beatles i Deep Purple. Czasy, gdy ich legendy dopiero się tworzyły. Jak widać Legenda Beatlesów przerosła ich samych i to kilkakrotnie a Deep Purple ? Nadal trwają, nadal tworzą i wciąż im się chce. Bo taki jest rock and roll

Dedykuję  pamięci....  Mieciowi... 

czwartek, 22 stycznia 2015

Thompson Twins - Into The Gap (1984)


Czwarty album grupy a zarazem drugi, który zamienił się w platynę (ten aż w podwójną). Reprezentuje sobą dokładnie to samo co płyta ciut wcześniejsza, tylko dodatkowo wszystko na niej jest jeszcze lepsze i jeszcze bardziej wspaniałe. Według mnie została jeszcze lepiej dopracowana niz poprzedniczka(w końcu doświadczenie robi swoje) i stąd moje ochy i achy. Obecnie płyta  uważana jest za najwieksze osiągnięcie zespołu a kilka piosenek z niej pochodzących na stałe zagościło w świadomości ludzi, zwłaszcza  dla których rok 1984 był okresem ich młodości. Tradycyjnie największą popularnością cieszyły się i do tej pory cieszą przeboje singlowe: "Hold me Now", "Doctor! Doctor!" "Sister of Mercy" (wszystkie trafiły na listę przebojów programu 3) . Potrafiono też wyłuskać z niej taką piosenkę jak "No Peace For The Wicked", którą również odnotowano na wspomnianej liście, choć już z mniejszym sukcesem (o ile notowania wymienionych wcześniej możemy uznać w ogóle za sukces). Po ukazaniu się albumu "Into the Gap" Thompson Twins nigdy już nie wzbili się na podobne wyżyny w twórczości. Płyta obecnie to kanon synthpopu  i pozycja obowiązkowa dla miłosników lat 80tych. Ocena moja to cztery gwiazdki bo śmiało możemy ją przyrównać artystycznie do najwybitniejszych dzieł synthpopu wszech czasów. Słabych punktów na płycie nie potrafię wskazać. Jako ciekawostkę tylko dopiszę, że wbrew temu jak wielkie są to przeboje obecnie w ówczesnej Polsce na Trójce za bardzo te hity nie "porządziły". "Hold me Now" mega hit tej grupy wspiał się raptem na 22 pozycję,  "Doctor Doctor" wylądował na 13 a  mój faworyt " Sister of Mercy" zaledwie na 33. Ale dziwna to była lista i rządziła się prawami nigdzie w świecie nie znanymi a juz na pewno nie stosowanymi, o czym może kiedyś napiszę swoje refleksje.

Track lista

Strona A

Doctor! Doctor!
You Take Me Up
Day After Day
Sister Of Mercy
No Peace For The Wicket

Strona B

The Gap
Hold Me Now
Storm On The Sea
Who Can Stop The Rain

Thompson Twins - Hold me Now

Thompson Twins - Sister Of Mercy (Top of the pop)

Thompson Twins - Quick Step And Side Kick (1983)



Trzeci album zespołu ale praktycznie uważać powinno się go za debiut, gdyż dopiero tuż przed jego nagraniem ugruntował się skład grupy: Tom Bailey, Alannah Currie oraz Joe Leeway. Zespół pomimo wszelkich cech charakterystycznych dla nurtu new romantic nie jest przez ortodoksyjnych fanów do tego stylu zaliczany . Widać członkowie Thompson Twins imprezowali w innych lokalach niż faceci np. ze Spandau Ballet (taki żarcik). Z pewnoscią zespół zaistniał na scenie muzycznej pierwszej połowy lat osiemdziesiątych dzięki zapotrzebowaniu na rynku na muzykę sythpopową a ta w prostej lini przecież wylansowana została przez romantyków spod znaku pewnego modnego klubu w Londynie. Sporo zasług w kształtowaniu wizerunku grupy miał ich menadżer, który w znacznym stopniu kreował początek kariery tego Trio. Płyta "Quick Step And Side Kick" osiągnęła status platyny na rynku angielskim. Cała jej zawartość muzyczna ma prawo się podobać. Utwory osadzone są w stylistyce jak już wspomniałem new romantic i posiadają dobre wpadające w ucho melodie. Najjaśniej błyszczą pochodzące z tego albumu single: "Lies", "We Are Detective", "Love on Your Side" oraz "Watching". W Polsce Thompson Twins zaistniał dzięki piosence "We Are Detective" , która dotarła na liście przebojów programu 3 do pozycji trzeciej, a skakała sobie po pierwszej dwudziestce przez dwa i pół miesiąca, począwszy od marca 1983r. Płyta jeśli chodzi o sythpop należy do nalepszych w tym stylu. Moja ocena to trzy gwiazdki, bo staram się być obiektywny w stosunku do całości muzycznych dokonań i trudno ocenić ją na równi np. z dziełami Depeche Mode. Gorąco polecam tym którzy nie znają tego albumu. Płyta "Quick Step And Side Kick" jest wręcz pozycją obowiązkową dla miłośników lat 80tych. Słabe punkty na płycie ? - Według mnie brak. Dodam, że "We are Detective" należy u mnie do grona najbardziej lubianych piosenek z ósmej dekady.

Track lista

Side 1
Love on Your Side
Tears
Lies
We Are Detective
Love Lies Bleeding

Side 2
Watching
If You Were Here
Kamikaze
Judy Do
All Fall Out

Thonpson Twins - We Are Detective (Top of the pops)

poniedziałek, 12 stycznia 2015

Robin Gibb - How Old Are You ? (1983) - recenzja

Właśnie jestem świeżo po obejrzeniu filmu dokumentalnego z serii legendy rocka. Odcinek poświęcony był grupie Bee Gees. Film zobaczyłem dzięki uprzejmości znajomego, który wiedząc że mam stosunek bardzo przychylny do grupy podrzucił mi to ku mej radości na płytce. Do samej grupy jeszcze powrócę przy okazji kolejnego wpisu. Tymczasem skupię się na jednym z ogniw tego trio. czyli Robinie Gibb. Tym bardziej, że niedawno wydał on naprawdę fajną płytę "50 St. Catherine's Drive". Z wiadomych względów ta nowa płyta to wydawnictwo już pośmiertne, gdyż pożegnaliśmy tego artystę w 2012r. Odsyłam do  recenzji tego albumu na blog Nawiedzonego, gdzie według mnie pojawiła się bardzo uczciwa recenzja z którą zgadzam się słowo w słowo.(link.... recenzja płyty Robin Gibb -  50 St. Catherine's Drive - Blognawiedzonego)


Ja zaś miejsce poświęcę jego płycie z 1983r. Główną motywacją by zabrać się za nią teraz był impuls, który właśnie pojawił się w trakcie projekcji owego filmu dokumentalnego. Film utrzymany jest trochę w stylu Beatlesowskiej Antologii. W zasadzie obejmuje okres od powstania grupy aż do śmierci Maurice'a. Ładnie pokazali w tej produkcji okres początków lat 80tych jak to bracia przystopowali ze swoim zespołem, czując przesyt rynku ich muzyką. Tak przynajmniej sobie to tłumaczą. Efektownie pokazali jak to Barry udzielał się przy produkcjach Barbary Streisand, Kenny Rogers'a, Diany Ross czy Dionne Warwick. Całkowicie zaś pominięto w tym filmie to, że Robin wydał kilka płyt solowych w tym okresie. Do tego dodam, płyt nie byle jakich. Każda wylansowała przeboje. Widać, sukces Robina nie pasował do koncepcji filmowej. Zresztą w tym dokumencie całkowicie przemilczano udział zespołu w filmie Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band i to w okresie największej ich popularności. Widać panowie pewnych rzeczy się wstydzą, zaś innych nie akcentują i żeby równowaga sukcesu była zachowana wyważono opowieść o zespole tak by wszyscy byli zadowoleni. Wstydzić nie ma się jednak czego. Album "How Old Are You" idealnie się wtopił w brzmienie pierwszej połowy lat 80tych.

Przyniósł trzy przeboje " Juliet" "How Old Are You" oraz "Another Lonely Night In NY". Pozostałe kopozycje nie doczekały się chyba tego miana tylko z uwagi, że nie na nie padł los bycia singlami .Płyta jest doskonała melodyjnie. W filmie, który obejrzałem Robin zdradził tajenicę odnosnie tego jaki mieli bracia sposób na komponowanie.Pisząc piosenkę robili to w taki sposób jakby pisali ją dla kogoś i to kogoś konkretnego, który miałby ją nawet ewentualnie wykonywać. Stąd by równać się z najlepszymi i tworzyć dla nich, ich twórczość musiała być doskonała. Mieli więc swoje fascynacje Beatlesami, Beach Boysami ale i wykonawcami "czarnymi". Zastanawiałem się czy przypadkiem podczas tworzenia płyty "How old are you" fascynacji nie uległ Robin Jeffem Lynnem i jego Electric Light Orchestra. Oczywiście to moje domniemania niczym nie potrwierdzone ale gdy się tak zastanowić to płyta ukazuje się w okresie tuż po największych sukcesach grupy Jeffa. Kto wtedy nie był pod wrażeniem tego co zrobił ? Sporo słyszę rozwiązań muzycznych na albumie jakby zaczrpniętych od ELO. Tytułowy utwór "How old are you" swego czasu na tyle mnie zaitrygował brzmieniowo, że przez jakiś czaas nawet zastanawiałem się, czy Jeff nie brał udziału w produkcji płyty. Okazało się że jednak nie, a tym kto to zrobił był bliźniak Robina - Maurycy. Zresztą Maurice zagrał też na tej płycie na basie i gitarze. Na ile maczał palce w komponowaniu tego już się nie dowiemy ale jako współautor  figuruje na liście więc swoje na pewno dołożył. Teraz to co napiszę to być może z moje strony lekka przesada i taki "kij w mrowisko" ale płyta pomimo przebojowości, świetnej produkcji posiada pewne minusy. Jest kilka momentów na niej gdy wyraźnie czuć, że Robin po prostu się męczy i nie może wyciągnąć góry. Spotkałem się nawet ze zdaniem, że miejscami fałszuje. Zwrócił mi na to uwagę pewien ktoś kto z uwagi na swój zawód (muzyk) słuch ma bardzo dobry. Na szczęśnie ja mam słuch doskonały tzw. absolutny i w związku z tym jak grają to ja słyszę że grają. Dzięki temu nawet jeśli coś tam zabrzmiało ciut fałszywie nie przynosi to ujmy muzyce w moim odczuciu a już zwłasza tej którą lubię.

                                                  Robin Gibb - Juliet (Musikladen 1983)

Na albumie zawrto dziesięć piosenek. Wspomniane już trzy single stanowią główną ozdobę.Ale jak to zwykle bywa na płytach wybitnych oprócz atrakcji ciągnących całość do góry na listach przebojów, znajdują się jeszcze piosenki określane perełkami lub utworami niedocenionymi. Za takowe robią tu przede wszystkim urocza ballada "Katy's Gone" oraz "Don't Stop The Night".Pozostałe pięć również nie zasługują na miano wypełniaczy. Robin Gibb nagrywając tą płytę nie uciekł daleko od tego co firmował nazwą Bee Gees. Myślę, że gdyby wydał to pod nazwą grupy i pozwolił jeszcze Barremu wtrącić kilka pomysłów mogłoby być na tym albumie jeszcze ciekawiej.Z drugiej strony nazwa Bee Gees W 1983r trąciła myszką i tak jakoś nie wypadało się nimi zachwycać. Co innego Robinem Gibb. Zwłaszcza piosenką Juliet, która obecnie po trzydziestu latach należy do największych przebojów ósmej dekady dwudziestego wieku. Owszem, obecnie piosenka trochę zmęczona przez rozgłośnie radiowe ale polecam posłuchanie jej w wersji pochodzącej z maksisingla a ponownie odnajdziemy jej urodę. 


Ostatnia sprawa któa została do poruszenia przeze mnie w związku z tym albumem to okładka. Należy ona do grona moich ulubionych. Zastosowano na niej zdjęcie z motywem dość popularnym jakim jest samotny facet. Zdjęcie opowiada pewną historię o samotności i tęsknocie do miłości, Na froncie okładki ukazany jest  Robin czekający przed kinem . Wzrokiem wpatrzony jest w stronę z której spodziewa się kogoś na kogo czeka. Na budynku plakat reklamujący film, którego tytułem jest nazwa płyty. Sam plakat pochodzi z filmu filmu "Moogambo" z Clarkiem Gable. Nazwę oryginalną zastąpiono napisem "How old are you ?". Tylna strona okładki to ciąg dalszy historii. Robin siedzący sam w kinie, wpatrzony z zazdrością w całującą się niopodal parę. Ta na którą on czekał nie przyszła. Romantyczna historia pełna "bólu miłości" i taka jaka jest ta okładka taka jest zawartość muzyczna płyty. Piękna, miejscami romantyczna a przede wszystkim jak przystało na rok 1983 jest bardzo przebojowa.

Track lista

Strona A

1. Juliet
2. How Old Are You?
3. In And Out Of Love
4. Kathy's Gone
5. Don't Stop The Night

strona B

1. Another Lonely Night In New York
2. Danger
3. He Can't Love You
4. Hearts On Fire
5. I Believe In Miracles

Robin Gibb - How Old Are You
I niech ktoś mi powie, że tego nie mógłby skomponować Jeff Lynne ?

Robin Gibb - Another Lonely Night In New York


Zapowiedź płytowa 2015 - Nena - "Oldschool"

Nowa płyta Neny - okładka

Swego czasu na forum poświęconym muzyce lat 80tych poznałem wielką fankę Neny. Późnie okazało się, że równolegle do udzielania się na forum prowadzi także blog poświęcony tej artystce. Dzięki temu, że śledziłem jej wypowiedzi byłem zawsze na bieżąco z nowinkami o tej (dla mnie bardzo ważnej) piosenkarce niemieckiej. Wczoraj wchodząc na jej blog (zresztą link do niego tuż po prawej stronie w spisie polecanych blogów) odzczułem emocje skrajnie słodkie i zarazem gorzkie. Zacznę od teych słodyczy. Przeczytałem tam  informacje o zblizającej się premierze nowej płyty Nena o bardzo obiecującym  tytule "Oldschool". Nena to artystkam która z uwagi na swój głos mogła by według mnie zaśpiewać książkę telefoniczną  a i tak byłoby pięknie. Nawet jej wycieczki w kierunk muzyki dance nie zniechęciły mnie do niej. To po prostu Nena i tyle. Jej wybaczyć mozna każdy romans i to z każdym nawet nielubianym stylem muzycznym. Płyta zapowiada się jak tytuł sugeruje chyba staromodnie, czyli tak jak lubię najbardziej. Stara szkoła grania i śpiewania w nowej odsłonie...  

Premiera za miesiąc i kilka dni. Amazon szykuje ją na 27 lutego 2015r. Wydana zostanie w wersji:

01. Standard CD
02. Deluxe Editon CD
03. Vinyl (incl. CD)
04. Fanbox (Doppel-Vinyl, Deluxe CD, 7-inch "Lieder von früher", Poster, Sticker, Schweißband, Buttons)
05. Download



track lista jest już znana:

01. Oldschool 02:43
02. Lieder von früher 03:00
03. Genau jetzt 03:05
04. Ja das war's 02:37
05. Betonblock 03:06
06. Mach doch was ich will (only Deluxe-Edition) 03:00
07. Berufsjugendlich 02:50
08. Sonnemond 03:07
09. Jeden Tag 02:57
10. Ein Wort (only Deluxe-Edition) 03:24
11. Magie 03.26
12. Kreis 04:14
13. PI (Ich rechne mit allem) (only Deluxe-Edition) 05:11
14. Peter Pan 04:04
15. Bruder 03:41
16. Schicksal 04:14
17. Oldschool (Exdended ASD Mix) (only Deluxe-Edition)

To oczywiście wszystko składa się na to uczucie słodyczy. Gorzka pigułka (po przeczytaniu notki z owego bloga) to ta, że Ritta (autorka bloga o Nenie i jej fanka) zapowiedziała zakończenie prowadzenia bloga. Wyczułem też w tym jej przekazie ogólne wycofanie się z życia (aktywnosci) internetowego do którego kilka osób przyzwyczaiła. Powodem jej decyzji okazała się choroba i brak sił na dalsze działanie. Smutna to dla mnie wiadomość.  Ritta trzymaj się i powodzenia i zdrowiej... zdrowiej.. zdrowiej.

Informacje o płycie pochodzą z boga Ritty i oficjalnej strony Neny a także z Amazona...

czwartek, 8 stycznia 2015

Podsumowanie 2014 - czyli co przybyło na półce

W minionym roku uruchomiłem regał tylko na maxi single

Blog oprócz tego, że spełnia rolę publikatora to jeszcze jak zresztą sam się przekonałem świetnie nadaje się na pewnego rodzaju archiwum myśli ale  także na magazynek informacji, które po latach czasami wypadają nam z głowy (jako te mniej istotne). Nie ukrywam, że będąc na blogu Rock'n'Roll Will Never Die! (link do niego po prawej stronie) spodobał mi się pomysł przedstawiania płyt jakie się pozyskało w danym roku. Wpis może i trochęe z serii samochwalstwa ale robiony on jest proszę mi wierzyć bardziej dla mnie niż ewentualnych czytelników. Ten rok stał zdecydowanie pod znakiem muzyki tanecznej. Zwłaszcza pierwszy kwartał roku obfitował w sporą liczbę takich wydawnictw pozyskanych w wyniku likwidacji sporej kolekcji. Duża część również pozyskana była jak zazwyczaj w zaprzyjaźnionym komisie w Poznaniu (link również po prawej stronie). Zazwyczaj płyt sprawiam sobie mniej ale złożyło się kilka czynników, które umożliwiły mi w pewnym okresie trochę poszalć, Nic niestety nie trwa wiecznie. Jak wspomniałem sporo muzyki disco z okresu ósmej dekady wydanej głównie na maxi singlach. Nabyłem także kilka pozycji z tego okresu z innych stylii. Z perełek długogrających na uwagę na pewno zwraca podwójny winyl The Cure oraz nowiutkie wydawnictwo trzypłytowe spod szyldu ZYX. Niektórych może dziwić obecnośc płyt z kręgu art rocka. Być może ten blog nie najlepiej świadczy o moim zamiłowaniu do takiej muzyki ale proszę mi wierzyć, że gdybym go pisał w okresie początków lat dwutysięcznych to zapewne byłby on całkowicie zdominowany przez taką muzykę. Nie do końca zachwycony jestem niektórymi wydaniami bo posiadam ich marne edycje. Zwłaszcza tyczy się to Mostly Autumn.

Efektem tego jest to, że zamiast rozkoszować się zakupioną płytą słucham tego albumu z kopii którą posiadam a zrobiono ją z pełnego wydania. Edycja jednopłytowa a dwu to naprawdę są dwa różne wydawnictwa. Szkoda, że marketingowcy tego nie rozumieją. Skąd zatem taki u mnie rozrzut stylistyczny w tym czego słucham ? Dzisiaj po prostu stosunek mam bardziej wyważony do wszystkich gatunków. Muzykę dzielę tylko na dobrą i kiepską. W każdym biwm stylu są artyści , są rzemieślnicy i są partacze. Na partyczy na szczęście trafiam nieczęsto. Nabyłem jak to zwykle bywa również kilka płyt zupełnie przypadkowo podyktowany impulsem chwili. Kilka z takich pozycji w spisie nawet nie zawarłem bo okazały się "straszydełkami" Poniżej prezentuję prawie kompletny spis wszystkich pozyskanych w minionym roku płyt. Niech nikogo nie dziwi koktail stylistyczny. Pod tym względem jestem jak człowiek lat 70tych. Niektórzy pewnie wiedzą dlaczego akurat wybrałem porównanie siebie do tych a nie innych lat... Drukiem pochyłym zaznaczyłem pozycje z pozyskania których zadowolony jestem w sposób szczególny

Długoraje w wersjach LP i CD

10CC - Greatest Hits 1972 - 1978 LP
Barry Blue - Barry Blue LP
Blackfield - Live in New York City CD/DVD
Dschinghis Khan - Dschinghis Khan LP
Gibson Brothers - Cuba LP
Henri Seroka - Henri Seroka (Pronit) LP
Henri Seroka - Henri Seroka (Muza) LP
Jim Steiman - Bad for Good LP
Knight Area - The Sun Also Rises CD
Man Without Hats - Rythm of Youth LP
Meat Loaf - Bat out of Hell II CD
Meat Loaf - Bat 3 Live DVD
Mostly Autumn - Heart Full of sky CD
Mostly Autumn - The Ghost Moon Orchestra CD
New Edition - Under the Blue Moon LP
Precious Wilson - On the Race Track LP
Shakin' Stevens - Shaky LP
Shakin' Stevens - This Ole House LP
Shakin' Stevens - The Bop Won't Stop LP
Smokie - Greatest Hits - volume 2 LP
Soft Cell - Non-stop Erotic Cabaret LP
The Cure - Disintegration 2LP (180g)
The Shadows - String of Hits LP
The Shadows - Change of Address LP
The Shadows - Another String of Hot Hits LP
The Shadows - Simply... Shadows
V.A. - Una Notte Italiana 2LP
V.A. - ZYX Italo Disco collection 3LP
V.A. - Mas mix que Nunca LP
V.A. - Blanco & Negro - Holiday mix LP
Yes - Highlights The Very Best CD

Maxi Single (vinyl)

Mozzart - Money
Ken Laszlo - Hey Hey Guy
Ric Fellini - Welcome to Rimini
Radiorama - Desire
Miko Mission - How old are you
Primadonna - Flashing on the Floor
Raff - Self Control
Fancy - Chine Eyes
Miko Mission - The World is you
Costas Charitodiplomenos - Lost in the Night
Vanilla - Paradise Mi Amor
Trillion - Belgian Girl
Koto - Jabbah
Koto - Dragon's Legend
Koto - Japanese war Game
Stacey Q - Two of Hearts
Lime - Unexpected Lovers
O.K. - Okay
Falco - Jeanny part 1
Heaven Knows - Lucky Guy (prezent)
Fat Boys - The Twist
Righeria - No tengo Dinero
Mike Mareen - Agent of Liberty
Beagle Music LTD. - Ice in the Sunshine
Lee Marrow - Sayonara
La Bionda - Baby make love
Chris Norman - Midnight Lady
Boney M. - Happy Song
Ivan - Fotonovela
Bruce & Bongo - Hi ho
Angie St.John - Letter From My Heart
Guru Josh - Infinity
Eight Wonder - I'm Not Scared
Fake - Frogs in Spain
Bad Boys Blue - You're Woman
Chriss - Sweet for My Sweet
The Back Bag - Dial my Number
Martinelli - Cenerentola
Video Kids - Woodpeckers from space
Sandra - Loreen
Dexys Midnight Runners - Come on Eileen
Katrina and the Waves - Walking on Sunshine
Tiffany - I Saw Him standing there
Blondie - Heart of Glass
Frankie Goes to Hollywood - The Power of love


A dzisiaj listonosz przyniesie pierwsze zakupy tegoroczne. Pewnie niebawem również pojawię się w centrum w wiadomym miejscu. Wszystko wskazuje, że nowy rok będzie równie łaskawy dla kolekcji. Mam w planach nabycie kilku pozycji wznowionych na winylach i kto wie czy nie zwrócę się w kierunku płyt CD które to ostatnio przez lata mocno zaniedbałem. Ale jak to u mnie bywa.. plany, plany, plany.. a co wyjdzie zobaczę w podsumowaniu za rok..




sobota, 3 stycznia 2015

Podsumowanie 2014r - okiem ograniczonym i bardzo subiektywnym


Gdzie się nie obrócę w necie tam wszyscy piszą podsumowania minionego roku i tworzą zestawienia a raczej rankingi ulubionych pozycji.Postanowiłem zrobić tak samo i wprowadzając pomysł w czyn dotknęła mnie drobna komplikacja. Po raz pierwszy bowiem przez cały rok nie dokonałem ani jednego zakupu płyty datrowanej tym rokiem. Nie mam więc moralnie prawa oceniać tych płyt a co dopiero tworzyć z nich listę przebojów. Kilka płyt w pewnym zakresie poznałem słuchając różnych audycji radiowych. Część ktoś mi podsunął do przesłuchania a o niektórych dowiedziałem się przypadkiem w internecie i kierowany ciekawością odsłuchałem z "szemranych kopii". Dlatego moje odczucia odnośnie wydawnictw ubiegłorocznych są bardzo powierzchowne i być może krzywdzące. Od razu na wstępie. Nic w zeszłym roku nie sprawiło bym poczuł wielkie pragnienie popędzenia do sklepu i bez namysłu wydania pieniędzy na płytę. Taka się po prostu nie ukazała (przynajmniej dla mnie). Kilka pozycji zwróciło moją uwagę, bo w końcu żyję między ludźmi. Niektóre nawet zaintrygowały.Mimo wszystko większość z nich daleko leży od zestawień jakie dane mi było już poczytać. Sporym rozczarowaniem dla mnie okazał się nowy album Pendragon. Kto wie czy nie będzie to pierwsza płyta tego zespołu, której nie zdecyduję się na zakup. Poprzednimi płytami ta grupa weszła w niebezpieczny styl, który według mnie dość szybko wypala artystycznie tą grupę. Albumy "Pure" i "Passion" okazały się hitami a do tego na tyle odmiennymi od arcydzieł pokroju "Window of life", że świat miłośników zespołu kupił to jako nową super jakość i się w tym rozkochał. Tylko czy nowe zauroczenie może wygrać ze starą miłością ? Mnie owe nowe brzmienie grupy zaczyna męczyć. Chętnie słucham "Passion" oraz "Pure" ale po co mi kolejne do złudzenia podobnego do tego co lubię i co już słyszałem ? Tak więc przyznaję się do pierwszej zdrady swojej miłości. Pendragon w tym roku u mnie nową płytą poległ i to nie za sprawą muzyki a po prostu brakiem chęci jej słuchania, bo już pierwsze dźwięki zabrzmiały jakby całość pochodziła z odrzutów z płyt poprzednich. Po cichu zaczyna mi się marzyć by zespół powrócił do okresu "Not of ths world" . Wtedy nawet i dziesiąta płyta "podobna" wprawiała by mnie w euforię .Nie bez echa przeszła kolejna płyta AC/DC. To co lubię w tej grupie to fakt, że grają zawsze to samo i tak samo. Do bólu mógłbym słuchać kolejnego zmutowanego "Highway to hell". Analogicznie wracając do Pendragon również wolałbym posłuchać kolejnej odsłony "Last man on earth" niż np. powielanego "Indigo". Pendragon pod tym względem jednak to nie AC/DC a czasami szkoda. Gdyby się tak złożyło, że ktoś typu "wóżka chrzestna" dała mi kilka pieniążków i powiedziała. Możesz to wydać tylko na płyty nagrane w 2014 roku to ciekawe na co by e wydał  ?

Z pewnością poleciałbym kupić solową płytę wokalisty Reamonn - Rea Garvey - "Pride". Póki co to byłby najbardziej pożądany przeze mnie zakup. Pewnie zakupiłbym też płytę Asia – Gravitas, która zyskuje w moich uszach z dnia na dzień. Znam ją jednak za mało, by od razu ją windować do miana świetnej pozycji. Może gdybym miał własny egzemplarz na półce to pewnie i czas bym znalazł na jej dokładne posłuchanie. Póki co jest w grupie płyt które mnie bardziej intrygują niż zachwycają. W tym samym przedziale jest nowa płyta Blondie - Ghosts of Download. Tym bardziej, że ostatnio sporo słucham ich z okresu końca lat 70tych. Płytka oczywiście brzmi zupelknie inaczej ale to w dalszym ciągu energetyczne granie choć już nie spod szyldu CBGB.

Warte zakupu dla mnie są jeszcze płyty: Yes – Heaven & Earth (podoba mi się i coraz bardziej zyskuje u mnie), Suzanne Vega - Tales From The Realm of the Queen of Pentangles (po prostu urocza prostota), IQ – The Road Of Bone (tych należy dużo posłuchać, by ocenić prawdziwie a do tego by to móc czynić potrzeba by egzemplarz stał na półce), VA - The Art of McCartney (ponieważ album zawiera sporo dobrych wykonań tego co każdy dobrze zna, a ludzkość w tym i ja w końcu lubimy piosenki które już gdzieś kiedyś słyszeliśmy)

"Billy Idol - Kings And Queens Of The Underground" to płyta o której wiem, że się pojawiła. Słyszałem nawet jakieś trailery w sieci, stąd domyślam się czego artysta dokonał na albumie. Mało słucham go z okresu jego świetności więc nie czuję potrzeby by otaczać się tamtą stylistyką w nowszym wydaniu. Oczywiscie płyty nie słyszałem w całości więc nie oceniam jej od strony muzycznej. Po prostu marketing póki co nie zaciekawił mnie tą płytą a newet myślę, że trochę wręcz zniechęcił. Co innego ma się za to z płytą pośmiertną Robina Gibb. Z pewnością do niej będę wracał i kto wie czy nie będzie to jedyna płyta z 2014r którą kupię (dodając do zakupu oczwiście jeszcze Rea Garvey) . Nie zasłuchałem się w niej. Ale na razie moje odczucia coraz bardziej wskazują na to wydawnictwo jako coś szczególnego a do tego miłego w odbiorze. Wiem również o płytach innych jakie się pojawiły w tym roku ale z różnych powodów nawet nie próbowałem ich poznać. Warto jednak wspomnieć o nich bo kto wie czy jeszcze kiedyś się z nimi nie przeproszę. By było szybciej wymienię je po "przecinku": Erasure – The Violet Flame,James – La Petite Mort, Morten Harket – Brother, Simple Minds – Big Music, Marianne Faithfull – Give My Love to London,  Last Autumn's Dreams - Level Eleven, The Pineapple Thief - Magnolia oraz jeszcze pozycje Mike Oldfield i Brother Firetribe

Rozczarowania roku dla mnie to : Pendragon (pisałem o tym wcześniej), Pink Floyd (płyta ewidentnie dla tych którzy Floydów kochają za wszystko a do nich ja nie należę), U2 ( bo od początku lat 90tych Bono zupełnie nie trafia do mnnie i to ze wszystkim), Reszty nie znam lub za mało by cokolwiek...

P.S.

A kto wie co jeszcze poznam z muzyki z datą 2014 ? Dzisiaj trafiłem na Stan Bush - The Ultimate .. tak więc rankingi wsadzę sobie póki co gdzieś...