Jadis: Kajagoogoo - White Feathers (1983)

Płyta intrygowała mnie swoją muzyką od samego początku poznania a było to w okolicach końca 1983r a może dopiero początku 1984. Jedno jest pewne w przypadku tego albumu miałem do niego dostęp i słuchałem go za pierwszym razem z płyty winylowej. Piszę o tym, bo w tamtch czasach to była rzadkość. Zazwyczaj płyty poznawało się z kaset zgranych od innych (kolegów, koleżanek) lub po prostu za sprawą emisji ich w radiu. Ale to były takie czasy i nie będę w tym kierunku rozwijał tematu...

W 1982 - 83r Kajagoogooo tworzyli: Limahl - śpiew, Nick Beggs - śpiew, gitara basowa, Steve Askew - gitara, Stuart Neale - keyboard, Jez Strode - perkusja

Zespół (przynajniej z tego co pamiętam jako piętnastolatek) lansowany był w tym samym segmencie muzycznym co gwiazdy pokroju Shakina Stevensa i Michela Jacksona. Dzisiaj trochę to dziwi ale rok 1983 to naprawdę był wielki muzyczny wór z wieloma popularnymi stylami, które się mieszały a podziały funkcjonowały w bardziej radykalnych granicach pomiędzy gatunkami. Na przykład muzyka hard rockowa i metalowa to była jedna bajka a synth pop w większości w 1983r traktowany był jako muzyka dyskotekowa. Nikt wtedy aż tak nie różnicował muzyki jak dzisiaj. A może człowiek tak mało wtedy wiedział i jako nastolatek wraz z rówieśnikami upraszaszczał wszystko ? - nie wiem...

Tak więc w mojej ocenie zespół Kajagoogoo w chwili pojawienia się bardziej był zjawiskiem pop-kulturowym niż muzycznym. Limahl (wokalista) bardziej kreowany był na przystojniaczka w oryginalnej fryzurce niż zdolnego wokalistę. Zespół zaś był tłem lub raczej oprawą wizualną dla frontmena.Po wydaniu pierwszego albumu ogłoszono odejście Limahla z zespołu a gazety jako powód podawały zazdrość członków grupy o powodzenie ich solisty wśród kobiet. Wtenczas w ścisłej tajemnicy utrzymywano informacje o preferencjach seksualnch artystów tak więc wiadomość sprawiała wrażenie prawdopodobnej bo faktycznie zespół pozostawał w cieniu wokalisty .Oficjalnie podano, że powodem odejścia z grupy były różnice artystyczne. Limahl bowiem skłaniał się w kierunku tworzenia muzyki bardziej przebojowej a pozostali wybierali bardziej skomplikowane formy. Ale to wsztystko wydarzyło się dopiero później. W 1983r zespół Kajagoogooo był wizerunkowo najbardziej zniewieściałym zespołem na rynku muzyki popularnej.Jeżeli wcześniej gorszyły makijaże u panów to w Kajagoogoo każdy fragment ubioru i fryzury , biżuterii nosił znamiona mody damskiej. Pamiętam, że nawet w naszym bardzo mało otwartym na oryginalności w modzie kraju kilka detali wylansowanych przez zespół Kajagoogoo się przyjęło.Najbardziej w pamięci pozostały mi wszechobecne "siateczki" wszyte fragmentami w odzież i stuprocentowo pochodzący od Kajagoogooo cieniutki długi, (sprawiający po założeniu efekt podwójnego) pasek do spodni(jedna część opadała na biodro).Próbowałem znaleźć jakąś fotkę tego gadżetu ale niestety w necie nie udało mi się. Jak trafię gdzieś jakieś foto, to uzupełnię w tym miejscu...

Co do muzyki to wtenczas oszałamiający sukces zrobiła tylko jedna piosenka z debiutanckiej płyty. Oczywiście singlowy "To Shy". Pozostałe dwa single jakby mniej przyjęły się, zwłaszcza u nas w kraju. Mówię tu o "Ooh To Be Ah" oraz "Hang On Now".Co ciekawe grupa Kajagoogoo stał się u nas w kraju popularny dopiero w chwili wydania drugiej płyty oraz solowego dzieła Limahla. Piosenka przebojowa "To Shy" z debiutu nawet nie zagościła na liście przebojów programu trzeciego. Dopiero piosenki z solowej płyty Limahla i drugiego albumu Kajagoogoo "Island" poszybowały na notowanie. Wtedy w 1983 i 84r proszę mi wierzyć co nie było na liście trójki to w zasadzie nie istniało w świadomości ogółu.

W 1984r płyta do mnie nie trafiała muzycznie w całości. Dostrzegałem w niej tylko "To Shy" oraz "Ooh to Be Ah". Reszta zlewała mi się w jakąś dziwną papkę dźwiękową, gdzie rytm był pokręcony. Ciężko było cokolwiek zaserwować z niej do tańca a do słuchania przeceż było wiele prostrzych i ciekawszych do tego melodyjnych płyt. Pierwsza z brzegu ? Choćby debiutancka płyta Alphaville... Owszem, z uwagi na to, że tą płyte posiadałem w kopii idealnej jak na tamte czasy słuchałem jej dość często. Z czasem zaczynałem dostrzegać w niej to co słyszę w niej obecnie.

Po fragmencie wspominkowym czas w końcu zajać się tym albumem z wyrachowaniem i pełną surowością. Otoczka wizualna grupy bowiem na lata oślepiła muzykę z niej pochodzącą. Zacznę od jakości kompozycji. Po wsłuchaniu się w nie stwierdzić bez wątpienia należy że są dość skomplikowanych i stworzone dla ludzi z dobrym warsztatem instrumentalnym.Idealnie wypośrodkowane jest uzycie perkusji, basu i klawiszy. Każda piosenka ma silnie zaznaczony akcent każdego z tych instrumntów. Brak banalnch melodyjek stwarzają wrażenie płyty mało przebojowej ale już po kilku odsłuchach, to co wydawało się mało "bujane" urzeka nas swoim pomysłem a dźwięki melodii stawają się coraz bardziej zauważalne. Gdy do warsztatu muzycznego grupy dołozymy fakt, że Limahl dysponuje niezwykle ciepłą i oryginalną barwą głosu o całkiem sporych możliwościach, całość jawi się jako produkt pełny i skazany na sukces. Swego czasu w gazece "Tylko rock" w zestawieniu najlepszych płyt New Romantic ten album uplansował się w pierwszej 10-tce. Płyta jako całość zyskiwała u mnie przez lata. Myślę, że w tamtym okresie nie doceniano tego zespołu od strony muzycznej. Obecnie uwielbiam z niej każdy dźwięk i jest dla mnie nie tylko zbiorem doskonałej muzyki ale przede wszystkim sentymntalną podróżą do lat 80tych a jak każdy rok z tej dekady również i ten, czyli 1984 miał w moim życiu przełomowe znaczenie. Gwiazdek aż cztery bo faktycznie uważam, że warto poznać ten album z uwagi na jego niepowtarzalność i olbrzymią oryginalność brzmieniową. Poza tym to doskonała alternatywa muzyczna, gdy dość mamy "oczywistych oczywistości" ze sceny syth-popowej lat 80tych.

Strona A

White Feathers
Too Shy
Lies and Promises
Magician Man
Kajagoogoo

Strona B

Ooh To Be Ah
Hang On Now
This Car Is Fast
Ergonomics
Frayo

Poniżej trzy klipy promujące album debiutancki Kajagoooo