O tej płycie by coś napisać nosiłem się z zamiarem od samego początku pisania tego bloga. Czas więc to w końcu zrobić. Płytę nabyłem dopiero kilka lat temu i to bardziej z polecenia niż z wielkiej chęci jej posiadania. Nie znałem ani tego gitarzysty a już tym bardziej zawartości płyty. Po prostu starym zwyczajem w pewnym sklepie znajomy powiedział - weź to dobra rzecz. Po raz kolejny miał rację.
Swoją drogą im więcej słucham muzyki a słucham jej już ponad 30 lat, co także owocuje tym że posiadam coraz więcej płyt, to tym bardziej zdaję sobie sprawę jak mało rzeczy dopiero poznałem. Zabrzmiało to jak parafraza sławnego tekstu z Kubusia Puchatka " że im bardziej Kubuś zaglądał, tym bardziej tam Prosiaczka nie było."
Jak zdążyłem się zapoznać Chris Impellitteri przez media muzyczne oraz branżowe czasopisma uważany jest za jednego z herosów gitary. Przyrównywany głównie do Yngwie Malmsteen'a oraz Eddiego Van Halen'a. Błysnął po raz pierwszy (chyba ?) EPką w 1987r, by w rok później wydać swój debiutancki album "Stand in Line".Od początku musiał mieć Chris sporą charyzmę, gdyż do nowego zespołu,sam będąc postacią w mediach jeszcze nie znaną pozyskał doskonałych muzyków.Namówił na to: Phila Wolfe na klawiszach, który wcześniej udzielał się na płytach grupy WASP. Pata Torpey'a na perkusji będącym koncertowym i sesyjnym) bębniarzem w zależności od potrzeb u różnych bardzo znanych wykonawców (m.in. Tina Turner, Robert Palmer, Belinda Carlisle). Pozyskał również na gitarę basową Chuck'a Wright'a mający spore doświadczenia muzyczne w grupach Giuffria, Quiet Riot (później odszedł do nowo powołanej grupy House of lord). Największym skarbem dla muzyki Chrisa okazał się namówiony wokalista. Wybór padł na Grahama Bonneta. Graham zasłynął jako następca Roniego Jeamsa Dio w Rainbow. Nagrał co prawda z Rainbow tylko jedną płytę ale to jego głos słyszymy w hitach tej grupy takich jak "Since You've Been Gone" oraz "All Night Long". Chris Impellitteri stanął na czele swojej formacji jako lider, kompozytor (do współy z Bonnetem), gitarzysta solowy oraz producent całości.Panowie zaszyli się w 1987r w studiu Record Plant w Nowym Yorku i po kilku miesiącach nastąpiła premiera tego albumu.To był złoty okres dla tego rodzaju muzyki.Gitarzyści grali wtenczas już coraz ostrzej i coraz szybciej jednak nie potracili jeszcze wtedy rozumów i nie stanowili zagrożenia dla samych siebie a zwłaszcza dla czytelności dźwięku który wydobywał się z instrumentu.Wszystko to działo się w epoce jeszcze przed grung'owej (choć według mnie ten styl powinien nosić nazwę grunch co oznacza obrzydlistwo, świństwo).Wracam do tej epoki pregrungowej .Powstawały w tym okresie kapitalne płyty, rodziły się świetne grupy i wszystko kwitło w najlepsze. Jednym z tych urokliwych kwiatków jest właśnie opisywany album.Osobiście nie pamiętam czy u nas w Polsce był on popularny. Wtedy słuchałem ciut innej muzyki, choć od metalu nie stroniłem.Dzisiaj słuchając tej płyty najwięcej skojarzeń mam z tym co robi Axel Rudi Pell. Taka jest właśnie ta płyta. Balansuje cały czas pomiędzy heavy metalem w najczystszej postaci a hard rockiem. Wokal Grahama przy tym pasuje tu idealnie.
Płytę otwierają cztery gongi bijącego zegara a zaraz po nich do naszych zmysłów słuchu wdziera się pierwszy murowany hit tej płyty tytułowy "Stand in Line". Przebojowa melodia, popis wokalny Bonneta i ta gitara prująca soczystymi, szybkimi solówkami.A wszystko to ze smakiem bez przekombinowania.Podobnie jest i w drugim utworzea kto wie czy nawet nie lepiej.Zresztą numer dwa na tej płycie to znany cover "Since You Been Gone" Russ Ballarda. Całość materiału na tej płycie a jest tego dziewięć numerów zawiera tylko i wyłącznie kompozycje doskonałe.Płyta nie jest za długa bo trwa niecałe czterdzieści minut. Pierwszą stronę albumu kończy wersja instrumentalna wielkiego klasyka z musikalu "Czarnoksiężnik z krainy OZ" - "Somewhere over the Rainbow". Co tu pisać ? Melodia znana do bólu, wykonywana przez dziesiątki różnch wykonawców a jednak wersja zagrana przez gitarę Chrisa to prawie pięcio i półminutowa rozkosz.wspomniałem póki co o dwóch pierwszych piosenkach i zamykającej stronę A. Grzechem byłoby nie wspomnieć o tym co pomiędzy nimi. "Secret Lover" wypełnił tą lukę i jest to kolejna ozdoba tego alumu. Melodia na murowany przebój a do tego solo gitarowe to definicja najlepszych metalowych solówek z tamtego okresu.
Strona B rozpoczyna się bardziej hard rockowo spod znaku Deep Purple okresu Slaves and Masters, gdyby oczywiście wrzucić im do składu Bonneta zamiast Turnera.No może gitara bardziej pasuje do Steva Moorse'a niż Blackmore'a ale co tam, tak mi się kojarzy i już. Podobnie jest w kolejnej odsłonie, bardziej hard rockowo niż metalowo. Trzeci utwór "Leviathan" z założenia zapewne miał być balladą metalową i taką rolę spełnia choć miejscami dynamiką odbiega od znanych nam dobrze schematów, choćby Scorpionsów.Przed zamykający płytę "Goodnight and Goodbay" to powrót do metalu najwyższych lotów. Po przesłuchaniu siedmiu poprzedzających kawałków na tej płycie już nie zadziwia ale nadal zachwyca techniką gry oraz całością produkcji.
Całość zamyka podobnie jak stronę A instrumentalny popis grupy a zwłaszcza jej lidera. Tym razem na warsztat poszła kompozycja autorska.Sporo w niej szybkości, sporo techniki i sporo wszystkiego, może nawet zbyt dużo tu tego "sporo" ale wtedy tak się grało.Trwa całość tych popisów zaledwie ponad dwie minuty więc trudno to uznać za nadużycie instrumentu.
Track lista
strona A
1 - Stand in Line
2 - Since You've Been Gone
3 - Secret Lover
4 - Somewhere Over the Rainbow
strona B
1 - Tonight I Fly
2 - White and Perfect
3 - Leviathan
4 - Goodnight and Goodbye
5 - Playing with Fire
Lubię czasami podawać dodatkowe zachęcające informacje. Tak wiec na sam koniec wspomnę że za mastering całości materiału odpowiedzialny był Bob Ludwig. Człowiek od zgrywania materiału i jej dalszej obróbki by efekt był taki jaki słyszymy na tej płycie. Współpracował on (mastering) takim osobom jak: AC/DC, Rush, Jimi Hendrix, The Police, Paul McCartney, Madonna, Eric Clapton, David Bowie, Rolling Stones, Radiohead, Def Leppard, Foo Fighters, Nirvana, Smashing Pumpkins, Green Day, Supertramp, The Who oraz Dire Straits.
Sami widzicie, że do wszystkiego użyto środków z najwyższej półki. Musiało się powieść i płyta skazana była na sukces. Szkoda tylko, ze nie kojarzę jej z okresu w którym zaistniała a przyszło mi ją odkryć dopiero kilka lat temu. Dobrze mieć kolegów, którzy mają dobry gust a do tego znają gusty swoich znajomych i potrafią idealnie coś polecić.Andrzej wielkie dzięki !!!
P.S. Grupa Impellitteri gra do dzisiaj i wydała od czasu debiutu dziewięć płyt.Szkoda że Bonnet już nie śpiewa z nimi. Zresztą skład zmieniał się dość często. Ostatnio panowie by ukryć swoją "starość" przywdziali trochę image grupy Kiss co widać na zamieszczonej poniżej fotce.(z tym ukrywaniem starości to oczywiście moja teoria)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz